«Κάλπες αβεβαιότητας», είναι ο γενικός τίτλος σε πολλά ρεπορτάζ του κυριακάτικου Τύπου, που αναρωτιούνται αν από τις εκλογές θα προκύψει μια «ισχυρή μεταρρυθμιστική κυβέρνηση», αυτοδύναμη ή συνεργασίας.
Αλλοι πάλι πιάνουν το κομπιουτεράκι και αναλύουν όλα τα ενδεχόμενα, κινδυνολογώντας για την αβεβαιότητα της «επόμενης μέρας». Στην πλειοψηφία τους, τα αστικά Μέσα εύχονται να εκλεγεί «μια κυβέρνηση σταθερότητας και ευρείας αποδοχής».
Είναι φανερή η προσπάθεια να κυριαρχήσει στη συζήτηση το ποια κυβέρνηση θα έχουμε την επομένη των εκλογών - και πόσο ισχυρή θα είναι - και όχι το τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση, ανεξαρτήτως του από ποιους θα αποτελείται.
Κι αν η σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης είναι πράγματι δύσκολο να προβλεφθεί, δεν ισχύει το ίδιο και για
το πρόγραμμα το οποίο θα κληθεί να εφαρμόσει, με δεδομένο ότι όλοι οι επίδοξοι κυβερνητικοί «εταίροι» ψήφισαν το 3ο μνημόνιο, το οποίο συμπυκνώνει στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου την περίοδο που διανύουμε.
Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για το ενδεχόμενο να υπάρξει «κυβερνητική αβεβαιότητα» δεν είναι καινούρια. Χρησιμοποιήθηκε και στο παρελθόν από τα αστικά κόμματα για να σπείρουν τα προεκλογικά τους διλήμματα και να εγκλωβίσουν το λαό στη λογική της «χαμένης ψήφου».
Στόχος τους είναι και τώρα να πολωθεί προεκλογικά το κλίμα, προς όφελος των κομμάτων που διεκδικούν ρόλο πυλώνα στο σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης.
Να κυριαρχήσει, δηλαδή, ως κριτήριο ψήφου των λαϊκών στρωμάτων η κυβερνητική εναλλαγή, αν και είναι βέβαιο ότι η επόμενη κυβέρνηση θα εφαρμόσει αντιλαϊκά μέτρα.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία. Τους επόμενους μήνες, βάσει των χρονοδιαγραμμάτων που ψήφισαν στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, προβλέπεται να προχωρήσουν μια σειρά από σκληρά μέτρα σε βάρος του λαού.
Τα μέτρα αυτά και άλλα που συζητιούνται αυτήν την περίοδο, είναι ενταγμένα στα λεγόμενα «προαπαιτούμενα» της αξιολόγησης του Οκτώβρη, οπότε θα κριθούν η καταβολή των επόμενων δόσεων και η συμμετοχή του ΔΝΤ στο δάνειο από τον ESM. Το ίδιο γινόταν και με τα προηγούμενα μνημόνια.
Ολα τα κόμματα που σήμερα διεκδικούν τη συμμετοχή τους σε μια επόμενη κυβέρνηση, έχουν συμφωνήσει στο αντιλαϊκό πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων, που στο πλαίσιο της δανειακής σύμβασης εκφράζεται με το 3ο μνημόνιο.
Αρα, έστω και με παραλλαγές, αυτός θα είναι ο πυρήνας της πολιτικής που θα εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση, ανεξάρτητα από τη σύνθεσή της.
Αλλά και η δήθεν «εναλλακτική» πρόταση που παρουσιάζουν σήμερα δυνάμεις που όψιμα διαχωρίστηκαν από την κυβέρνηση, αφού πρώτα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την νομιμοποιήσουν στις λαϊκές συνειδήσεις, μπορεί να διαφοροποιείται στον τρόπο αλλά όχι στο στόχο. Στόχος τους είναι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, η λεγόμενη «παραγωγική ανασυγκρότηση». Αυτό το στόχο, άλλωστε, υπηρέτησε και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ένα επτάμηνο και μας έφερε το μνημόνιο 3. Η διαφορά είναι ότι η ομάδα Λαφαζάνη θέλει να υπηρετήσει αυτό το στόχο για την καπιταλιστική Ελλάδα με «εθνικό νόμισμα», όπως επιδιώκει και μια μερίδα του κεφαλαίου.
Το δυνάμωμα του ΚΚΕ στις εκλογές θα συμβάλει στο να δυσκολέψει η εφαρμογή των μέτρων που αποφασίστηκαν σε βάρος του λαού, θα συμβάλει στην πάλη για την ανάκτηση των απωλειών, θα βοηθήσει να ακυρωθούν τα σχέδια εγκλωβισμού του λαού σε νέες χίμαιρες και αυταπάτες.
- Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Αποψή μας», Ριζοσπάστης Τρίτη 25 Αυγούστου 2015
