Σχεδόν μονότονα τις τελευταίες ημέρες ο Υπουργός Οικονομικών και άλλα κυβερνητικά στελέχη, με αφορμή την έκθεση του ΔΝΤ, αναμασούν την καραμέλα ότι «δεν θα ληφθούν άλλα οριζόντια μέτρα», όπως απευθείας περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αλλά θα γίνουν μόνο «διαρθρωτικές παρεμβάσεις».
Οι διαβεβαιώσεις ότι δεν θα γίνουν νέες περικοπές δεν έχουν καμία σημασία, αφού έχουν ακουστεί πολλές φορές και διαψεύστηκαν πανηγυρικά.
Το παράδειγμα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου που είχε πει
ότι αν λάβει άλλα μέτρα θα παραιτηθεί και τελικά ανακοίνωνε το ένα πακέτο μετά το άλλο είναι πρόσφατο, όπως και οι διαβεβαιώσεις που είχε δώσει ο Αντώνης Σαμαράς προεκλογικά και μετεκλογικά.
Πέρα από το γελοίο του πράγματος -να λέγονται όλα αυτά όταν η κυβέρνηση συζητάει αυτή τη στιγμή με την τρόικα για τα επόμενα μέτρα- το σίγουρο είναι πως οι «διαρθρωτικές παρεμβάσεις» θα πλήξουν ανεπανόρθωτα το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων.
Για παράδειγμα, η κυβέρνηση χαρακτηρίζει διαρθρωτική παρέμβαση τον καθορισμό του κατώτατου μισθού με νομοθετική παρέμβαση. Όμως όπως και να βαφτίσεις ένα τέτοιο μέτρο, το αποτέλεσμα θα είναι να μειωθεί εκ νέου ο κατώτατος μισθός.
Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το «άνοιγμα» των «κλειστών επαγγελμάτων» που αποτελεί ένα ακόμη μέτρο «διαρθρωτικού» χαρακτήρα. Η ολοκληρωτική κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων σε αυτούς τους τομείς που θα «απελευθερωθούν», θα τσακίσει δεκάδες χιλιάδες ΕΒΕ και θα εκτινάξει στα ύψη τις τιμές για αυτές τις υπηρεσίες με μοναδικούς κερδισμένους τους μονοπωλιακούς ομίλους.
Μάλιστα όπως τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη παραδέχονται, αυτού του είδους τα μέτρα, που δεν είναι δημοσιονομικά, θα είναι μόνιμα και όχι προσωρινά. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που ήταν προαποφασισμένες από την ΕΕ και με αφορμή την κρίση επέσπευσαν όλα τα κράτη - μέλη της.
Μοναδική διέξοδος για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα είναι να μπλοκάρουν την υλοποίηση αυτών των άγριων μέτρων, να απορρίψουν κάθε μορφή διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και ταυτόχρονα να διεκδικήσουν τον πλούτο που παράγουν.
Αλλιώς θα υποβάλλονται διαρκώς σε θυσίες που θα «πιάνουν τόπο» μόνο για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
