Για τα περί «πολιτικής βίας»
Στα πλαίσια της συντονισμένης προσπάθειας των επιτελείων των αστικών κομμάτων και των αστικών ΜΜΕ να αξιοποιήσουν προς όφελός τους τη δολοφονική επίθεση των χρυσαυγιτών στο Κερατσίνι εντάσσεται και όλη η κουβέντα που άνοιξαν ξανά «περί πολιτικής βίας»,
για «καταδίκη της από όπου κι αν προέρχεται», για «αριστερή και δεξιά βία», για την ανάγκη να πορευτούμε χωρίς «εσωτερικές διαμάχες» και «ένταση», όπως έλεγε χαρακτηριστικά πριν λίγες μέρες ο πρωθυπουργός.
Η όλη κουβέντα και τα επιχειρήματά της είναι πολυφορεμένα, αλλά αυτό δεν τα κάνει σε καμία περίπτωση λιγότερο επικίνδυνα για το λαό, αν δεν επαγρυπνεί, αν δε βλέπει τον πραγματικό στόχο που κρύβεται πίσω από τη στοχοπροσηλωμένη επαναφορά τους στο προσκήνιο.
Κι αυτός δεν είναι άλλος από το μόνιμο στόχο της αστικής τάξης - πόσο μάλλον σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και οξυνόμενου ενδοαστικού ανταγωνισμού - να επιβάλει σιγή νεκροταφείου, να ταυτίσει στις λαϊκές συνειδήσεις τη δολοφονική δράση των μηχανισμών του συστήματος με την πάλη του λαού
ενάντια στην εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, με το δικαίωμά του να περιφρουρεί τις κινητοποιήσεις του. «Σε τι διαφέρει», αναρωτιούνται οι γραφίδες και τα μικρόφωνα της αστικής τάξης, «η σφαγή ενός αντιφασίστα από το θάνατο στην πυρά τριών εργαζομένων» στη «Μαρφίν», προσπαθώντας να προκαλέσουν ανάλογους απαράδεκτους συνειρμούς. Λες και δεν ξέρουν ότι και τα δύο περιστατικά που αναφέρουν είναι «παιδιά» του συστήματος που οι ίδιοι υπερασπίζονται. Λες και δεν ξέρουν ότι το πραγματικό κοινό και στα δύο παραδείγματά τους είναι η αξιοποίηση ενάντια στο λαό μηχανισμών του συστήματος, άλλοτε συγκαλυμμένων και άλλοτε φανερών, μηχανισμών που ενεργούν άλλοτε με την προβοκάτσια όπως στη «Μαρφίν» και άλλοτε με δολοφονικά χτυπήματα όπως στο Κερατσίνι.
ενάντια στην εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, με το δικαίωμά του να περιφρουρεί τις κινητοποιήσεις του. «Σε τι διαφέρει», αναρωτιούνται οι γραφίδες και τα μικρόφωνα της αστικής τάξης, «η σφαγή ενός αντιφασίστα από το θάνατο στην πυρά τριών εργαζομένων» στη «Μαρφίν», προσπαθώντας να προκαλέσουν ανάλογους απαράδεκτους συνειρμούς. Λες και δεν ξέρουν ότι και τα δύο περιστατικά που αναφέρουν είναι «παιδιά» του συστήματος που οι ίδιοι υπερασπίζονται. Λες και δεν ξέρουν ότι το πραγματικό κοινό και στα δύο παραδείγματά τους είναι η αξιοποίηση ενάντια στο λαό μηχανισμών του συστήματος, άλλοτε συγκαλυμμένων και άλλοτε φανερών, μηχανισμών που ενεργούν άλλοτε με την προβοκάτσια όπως στη «Μαρφίν» και άλλοτε με δολοφονικά χτυπήματα όπως στο Κερατσίνι.
Μιλούν για «γιαουρτώματα και προπηλακισμούς» που τάχα «οδήγησαν στα σημερινά φαινόμενα», λες και δεν ήταν τα αστικά ΜΜΕ που πριν τις εκλογές του 2012 έδιναν αβάντα σε όλα αυτά, τα βάφτιζαν «νέο» κίνημα, για να εστιάζει ο λαός στο πολιτικό προσωπικό και να χάνει από το στόχο του το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Ωρύονται γιατί «στις αστικές δημοκρατίες το μονοπώλιο της βίας πρέπει να το έχει το κράτος», όπως κατοχυρώνεται από τα αστικά Συντάγματα. Δε μας λένε βέβαια ότι το κράτος είναι ταξικό κι ότι η βία που ασκεί δεν είναι βία... για το «κοινό καλό», αλλά για να διασφαλίζει τη διαιώνιση της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Δε μας λένε ότι η βία του αστικού κράτους, η εργοδοτική βία στους χώρους δουλειάς και η φασιστική βία έχουν στην πραγματικότητα το ίδιο ταξικό περιεχόμενο: Την υπεράσπιση του συστήματος της εκμετάλλευσης.
Η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση εξαιτίας του σκοπού της, του ρόλου της, που είναι να αποτελεί το μαντρόσκυλο του συστήματος ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Αυτό είναι που καθορίζει και τις εγκληματικές μεθόδους και πράξεις της και όχι το ανάποδο. Η πάλη των εργαζομένων, του λαού, δεν έχει καμία σχέση με τους μπράβους του συστήματος, ούτε με τους κάθε είδους μηχανισμούς του και τις μεθόδους τους. Ο οργανωμένος λαός είναι αυτός που θα αντιμετωπίσει τη βία των φασιστών, που δε θα αφήσει κανέναν ανυπεράσπιστο απέναντι στην κρατική καταστολή και το χτύπημα των λαϊκών δικαιωμάτων, είναι αυτός που τελικά με την πάλη του θα ανοίξει το δρόμο για την ανατροπή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.
