Χρειάζονται είδη πρώτης ανάγκης και αξιοπρεπείς χώρους εγκατάστασης
Ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στην πλατεία Βικτωρίας και το κλειστό γήπεδο του Τάε Κβον Ντο στο Π. Φάληρο, όπου εκατοντάδες πρόσφυγες, μεταξύ τους βρέφη λίγων μηνών, κάνουν έκκληση για τροφή, πόσιμο νερό και ρουχισμό
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους.
Εμείς, ωστόσο, δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη...»
Μπ. Μπρεχτ (μτφρ. Μ. Πλωρίτης, εκδ. «Θεμέλιο»)
Τρεις μήνες ταξίδι με τη γυναίκα του και δύο κόρες τεσσάρων και έξι ετών, από μία επαρχιακή πόλη
του Αφγανιστάν ο Μπασίρ Αχμέντ βρίσκεται από το βράδυ της Κυριακής στην πλ. Βικτωρίας, καθισμένος μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας σε μια κουβέρτα βρεγμένη ακόμη από τη βροχή της προηγούμενης νύχτας. Περπάτησαν και οι τέσσερις μαζί, ανέβηκαν σε μουλάρια για να περάσουν τα βουνά του Ιράν, μπήκαν σε καρότσες φορτηγών ανάμεσα σε ζώα για να κρυφτούν από τους συνοριακούς ελέγχους, «λάδωναν» αστυνομικούς που τους έπιαναν στη διαδρομή κι έφτασαν τελικά στα παράλια της Τουρκίας. «Εβλεπα τη στεριά απέναντι κι έλεγα στις μικρές και στη γυναίκα μου, εκεί είναι η Ευρώπη σχεδόν φτάσαμε, σωθήκαμε...».
του Αφγανιστάν ο Μπασίρ Αχμέντ βρίσκεται από το βράδυ της Κυριακής στην πλ. Βικτωρίας, καθισμένος μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας σε μια κουβέρτα βρεγμένη ακόμη από τη βροχή της προηγούμενης νύχτας. Περπάτησαν και οι τέσσερις μαζί, ανέβηκαν σε μουλάρια για να περάσουν τα βουνά του Ιράν, μπήκαν σε καρότσες φορτηγών ανάμεσα σε ζώα για να κρυφτούν από τους συνοριακούς ελέγχους, «λάδωναν» αστυνομικούς που τους έπιαναν στη διαδρομή κι έφτασαν τελικά στα παράλια της Τουρκίας. «Εβλεπα τη στεριά απέναντι κι έλεγα στις μικρές και στη γυναίκα μου, εκεί είναι η Ευρώπη σχεδόν φτάσαμε, σωθήκαμε...».
Λίγες μέρες μετά, μας λέει πως κόντεψε να πνιγεί κι αυτός και τα παιδιά του, όταν στο φουσκωτό σκάφος που επέβαιναν 40 ψυχές μαζί, από τα απέναντι παράλια για να φτάσουν στη Μυτιλήνη γέμισε νερά λίγο μετά τα μισά της διαδρομής. «Χάσαμε ανθρώπους στη θάλασσα. Σκεφτόμουν κι έλεγα, τώρα λίγο πριν το τέλος θα χαθούμε; Με εγκατέλειπαν οι δυνάμεις μου, δεν μπορούσα να κρατώ δυο παιδιά,σκεφτόμουν ποιο να αφήσω και ποιο να σώσω μέσα στην απελπισία μου. Αποφάσισα πως αν θέλει ο θεός ας σωθούμε όλοι ή ας πεθάνουμε όλοι. Ευτυχώς σταθήκαμε τυχεροί, μας πρόλαβε το Λιμενικό και μας έσωσε από βέβαιο πνιγμό»...
Η παραπάνω ιστορία του Μπασίρ αποτελεί τυπική περίπτωση από το σύνολο των προσφύγων που έχουν εγκατασταθεί στην πλατεία Βικτωρίας στο νέο πρόχειρο καταυλισμό, κυρίως ανθρώπων από το Αφγανιστάν και λιγότερο από τη Συρία. Ο «Ριζοσπάστης» βρέθηκε χτες το πρωί ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους και διαπίστωσε τις τεράστιες ανάγκες που υπάρχουν σε τρόφιμα, κουβέρτες, ρούχα και πόσιμο νερό και φυσικά την ανάγκη μετεγκατάστασης σε αξιοπρεπείς χώρους για όσο διάστημα χρειάζεται.
Τις ώρες που ο «Ριζοσπάστης» βρέθηκε κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους, διακρίναμε αρκετούς περαστικούς από το σταθμό του ΗΣΑΠ να αφήνουν σιωπηλά τσάντες με πράγματα, αλλά οι ανάγκες παραμένουν τεράστιες και οι ανιδιοτελείς προσπάθειες των απλών λαϊκών ανθρώπων που δίνουν ό,τι έχουν από το υστέρημά τους δεν μπορούν να καλύψουν την τραγική απουσία κρατικών δομών φιλοξενίας. Με απλά λόγια, η κυβέρνηση έχει την πρώτη και κύρια ευθύνη για να εξασφαλισθούν αξιοπρεπείς χώροι διαβίωσης και οπωσδήποτε να πάψει να κρύβεται πίσω από το φιλότιμο των απλών πολιτών που δίνουν ό,τι μπορούν για να ανακουφίσουν το δράμα των προσφύγων.
«Κάποιοι δεν πάτησαν στην απέναντι στεριά»
Το βράδυ της Δευτέρας μεταφέρθηκαν περίπου 200 άτομα στο κλειστό γήπεδο του Τάε Κβον Ντο στο Π. Φάληρο, αλλά κι εκεί η κατάσταση διαφέρει μόνο ως προς το ότι έχουν στέγη πάνω από τα κεφάλια τους και διαθέτει μία τουαλέτα για όλους όσοι βρίσκονται εκεί. Η αστυνομία δεν μας επέτρεψε να μπούμε μέσα στο χώρο του γηπέδου, όμως βρήκαμε - ή για την ακρίβεια μας βρήκε - η Ζαχρά, 20 ετών κορίτσι που μας φώναξε για να πάμε κοντά στο συρματόπλεγμα να μας μιλήσει στα αγγλικά. Εκανε έκκληση για βοήθεια, μας είπε ότι οι άνθρωποι εκεί είχαν να φάνε δυο μέρες και πως έκανε πολύ κρύο τη νύχτα και πως χρειάζονται τρόφιμα και κουβέρτες.
Κι όμως ακόμη υπό αυτές τις συνθήκες κοινή ομολογία είναι πως στο Αφγανιστάν η ζωή είναι χειρότερη, τα παιδιά δεν έχουν κανένα μέλλον, γι' αυτό και οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι γονείς και προτιμούν να πουλήσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να εξασφαλίσουν τα έξοδα του ταξιδιού, που κυμαίνονται από 1.000 έως και 3.000 δολάρια το άτομο. Το ποσό αυτό είναι εξωφρενικό για τα δεδομένα του Αφγανιστάν και για να «βγει», απαιτούνται χρόνια σκληρών οικονομιών και θυσιών.
Η Σαμιρό, μητέρα δύο παιδιών μάς λέει πως τα περισσότερα παιδιά είναι άρρωστα, ορισμένα βρέφη μερικών μηνών που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, έχουν ανάγκη από γιατρό. Οπως μας είπε, σκοπεύει να μείνει λίγο καιρό στην Ελλάδα, μετά ο προορισμός της είναι η Γερμανία. «Δεν φοβάμαι για τον εαυτό μου, μόνο για τα παιδιά μου. Νομίζω κάθε μάνα μπορεί να το καταλάβει αυτό. Ποιος θα καθόταν σε ένα μέρος που κάθε μέρα γίνονται μάχες;»
Τέτοια κόλαση έχουν δημιουργήσει οι ιμπεριαλιστές στις αμέτρητες εστίες πολέμου που προκαλούν σε κάθε γωνιά της Γης για το μοίρασμα αγορών και πρώτων υλών και αυτό που πρέπει όλοι να έχουν κατά νου, είναι πως εάν δεν πάψουν οι εγκληματικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις δεν πρόκειται να πάψουν και τα κύματα των προσφύγων που ψάχνουν για καταφύγιο στο «δυτικό παράδεισο»...
Τετάρτη 23 Σεπτέμβρη 2015
